Onze hersenen synchroniseren de fysieke aspecten van spraak met de betekenis van woorden en zinnen. Deze synchronisatie van de klank en betekenis van taal blijft een van de meest fascinerende onderwerpen van mijn werk. Het brein voegt informatie toe die niet direct in de geluidsgolven zit, omdat het een laag ervaring en geheugen legt over alles wat we horen, verbazingwekkend toch? (Tekst gaat hieronder verder).
Sta je er wel eens bij stil hoe bijzonder het is dat we kunnen communiceren met metsen die we al jaren kennen én met mensen die we net hebben ontmoet?
Ik onderzoek hoe spraak en taal mogelijk zijn in de geest en de hersenen aan het Max Planck Instituut voor Psycholinguïstiek in Nijmegen. Taal is uniek menselijk gedrag, wij lijken de enige soort te zijn die taal op deze complexe manier beheerst. Mijn onderzoek richt zich op de magnetische golven die onze hersenen genereren bij het spreken en luisteren. Met behulp van computationele modellen simuleer ik deze processen, met als doel te begrijpen hoe de structuur van de hersenen ons in staat stelt om te spreken, te begrijpen en ideeën te delen.
Onze hersencellen werken samen om gesproken taal te decoderen in een 'symfonie van cellen'. Er is niet één bepaald gebied dat alles doet; het is het dynamische patroon van hersenactiviteit dat zorgt voor een vloeiende interpretatie. De synchronie tussen hersenactiviteit en spraak is bijzonder want het is bijna alsof de hersenen de gaten opvullen met wat ze verwachten te horen, gebaseerd op onze eerdere ervaringen en taalpatronen.
Ik ben me bewust van de misvattingen rond taalonderzoek, zeker in het tijdperk van kunstmatige intelligentie. Grote taalmodellen schrijven misschien grammaticale teksten, maar dat betekent niet dat ze taal begrijpen zoals mensen dat doen. Ondanks hun indrukwekkende capaciteiten missen deze modellen het contextuele begrip en de geheugenintegratie die menselijke taalverwerking kenmerken. Wat blinkt is niet altijd goud!
Voor mij is het pad naar wetenschap gevormd door een blijvende nieuwsgierigheid en fascinatie voor de werking van de geest. Mijn drijfveer is die kinderlijke nieuwsgierigheid. Kinderen zijn namelijk echte wetenschappers die voortdurend theorieën testen, hun begrip bijstellen en eindeloze vragen stellen. Mijn carrière geeft mij de kans om me te verdiepen in vragen die me al sinds mijn jeugd fascineren. Het is een voorrecht en een luxe om betaald te krijgen om deze mysteries te onderzoeken.
Bij het Max Planck Instituut en het Donders Instituut krijg ik de kans om jonge wetenschappers te begeleiden en te zien groeien. Ik geniet van het samenwerkingsaspect van onderzoek, waarbij ik studenten kan begeleiden bij de hoogte- en dieptepunten van wetenschappelijk onderzoek. Het is ontzettend waardevol om te zien hoe ze zich ontwikkelen als onderzoekers en hun projecten afronden.
Het meest trots ben ik op het opbouwen van een team. Toen ik hier in 2016 kwam, had ik grote dromen maar weinig tijd om ze te verkennen. Inmiddels werk ik samen met een toegewijd team aan onze visie en samen verleggen we de grenzen van wat we weten over taal in de hersenen. Er zijn momenten geweest dat ik dacht: hoe ga ik dit voor elkaar krijgen? Maar ik heb geleerd dat elke tegenslag een kans is om te leren. Doorzettingsvermogen is essentieel voor succes in de wetenschap. Niet alleen om inzicht te krijgen, maar ook om telkens weer op te staan als anders lopen dan gehoopt.
Mensen van Donders
Achter elke wetenschappelijke ontdekking schuilt een verhaal. Een verhaal van wetenschappers en medewerkers met doorzettingsvermogen gedreven door nieuwsgierigheid. Wat motiveert hen om dag in en dag uit te duiken in de complexe wereld van het brein? Wat blijft hen fascineren? Welke uitdagingen komen zij tegen? En wat betekent hun werk voor hen persoonlijk? In de serie 'Mensen van Donders' ontmoet je de mensen achter de wetenschap, ontdek je hun passie en wat zij fascinerend vinden aan het brein.