Het is een van de mooiste eigenschappen van het mens-zijn en ik voel me gelukkig dat ik deze grenzen kan verkennen en kan zien hoe onze lichaamsperceptie zich kan ontwikkelen met nieuwe ervaringen. (Tekst gaat hieronder verder).
Ik ben telkens weer geboeid door hoe flexibel ons brein is. Plasticiteit is het vermogen van onze hersenen om te veranderen en opnieuw vorm te geven als reactie op factoren zoals leren, veroudering of letsel.
Mijn naam is Dominika Radziun en ik ben een postdoctoraal onderzoeker in het Brain, Body, and Technology Lab aan het Donders Institute. Mijn werk richt zich op hoe ons brein de vorm en grenzen van ons lichaam ziet en hoe dit kan veranderen door verschillende invloeden zoals gereedschappen die we gebruiken. In ons lab kijken we bijvoorbeeld naar hoe hulpmiddelen zoals een verlengde vinger en apparaten die onze fysieke mogelijkheden vergroten, het gevoel van mensen over hun eigen lichaam veranderen. Dit onderzoek bestaat uit gedragsstudies, hersenscans en computationele modellen, allemaal gericht op het blootleggen van hoe de hersenen zich aanpassen wanneer hun grenzen worden verlegd.
De kwestie van hersenplasticiteit is niet alleen wetenschappelijk, maar ook diep menselijk. Jarenlang heb ik onderzocht hoe het brein zich aanpast aan grote veranderingen, vooral bij mensen die blind zijn. Zij ontwikkelen vaak bijzondere vermogens, zoals het beter kunnen voelen van hun hartslag, omdat hun brein zich aanpast aan het ontbreken van visuele informatie. Deze flexibiliteit maakt het menselijk brein zo uniek: het leert en past zich voortdurend aan en stelt ons in staat onszelf op manieren te veranderen die we nog maar net beginnen te begrijpen
Natuurlijk heb ik uitdagingen ervaren tijdens deze wetenschappelijke reis. Tijdens mijn PhD wilde ik neuroplasticiteit onderzoeken bij blinde deelnemers, maar net toen mijn studie begon, werd alles stilgelegd door de COVID-19 pandemie. Werving was bijna onmogelijk en ik vreesde dat ik mijn onderzoek nooit zou afmaken. Uiteindelijk verplaatste ik mijn onderzoek naar een laboratorium in Polen en kon ik toch verder. Het overwinnen van deze obstakels was een van mijn meest trotse momenten en een herinnering aan hoe doorzettingsvermogen net zo cruciaal is voor de wetenschap als nieuwsgierigheid.
Als wetenschapper voel ik me bevoorrecht dat ik betaald krijg om grote vragen te stellen en studenten te helpen om zelf onderzoekers te worden. Mijn reis heeft me van Polen naar Zweden, Noorwegen, het Verenigd Koninkrijk en nu Nederland gebracht, gedreven door mijn passie om te begrijpen hoe flexibel onze hersenen zijn. Een gesprek op een conferentie met Luke Miller, mijn huidige mentor, leidde me naar het Donders Institute. Zijn werk en de unieke omgeving die hij hier creëert, overtuigden mij ervan dat dit de perfecte plek was om mijn onderzoek voort te zetten.
Als er één ding is waarvan ik hoop dat je het meeneemt uit dit Breinmuseum, dan is het dit: je hersenen zijn een meesterwerk in wording. Elke dag, met elke ervaring, groeien ze en passen ze zich aan, wat de prachtige complexiteit van het menselijk leven weerspiegelt.
Mensen van Donders
Achter elke wetenschappelijke ontdekking schuilt een verhaal. Een verhaal van wetenschappers en medewerkers met doorzettingsvermogen gedreven door nieuwsgierigheid. Wat motiveert hen om dag in en dag uit te duiken in de complexe wereld van het brein? Wat blijft hen fascineren? Welke uitdagingen komen zij tegen? En wat betekent hun werk voor hen persoonlijk? In de serie 'Mensen van Donders' ontmoet je de mensen achter de wetenschap, ontdek je hun passie en wat zij fascinerend vinden aan het brein.