Het lijkt misschien vanzelfsprekend hoe kinderen opgroeien en met elkaar omgaan, maar er is nog zo veel dat we niet begrijpen. Het idee dat ik met mijn onderzoek kan bijdragen aan het beter doorgronden van de vroege kinderlijke ontwikkeling vind ik ontzettend waardevol. (Tekst gaat hieronder verder).
De vraag 'Waarom?' is er altijd geweest. Al sinds mijn eigen kindertijd heb ik een nieuwsgierige drang om te begrijpen wat ik om me heen zie.
Ik ben Hilde Althof en doe promotieonderzoek bij het Donders Instituut, binnen de ‘BabyBrain’ en ‘Intention and Action’ onderzoeksgroepen. We onderzoeken hoe kinderen van nul tot zes jaar zich ontwikkelen, zowel qua gedrag als hersenontwikkeling. Mijn specifieke focus ligt op communicatie: hoe gaan jonge kinderen met elkaar om, hoe speelt dit in op hun brein, en wat kunnen we daaruit leren voor een bredere toepassing? Hiervoor bezoek ik kinderdagverblijven, observeer hoe kinderen samen spelen, en meet hun hersenactiviteit en groei op verschillende leeftijden om patronen en veranderingen in communicatie te bestuderen.
Kinderen leren ongelooflijk snel, dat blijft me verbazen. Ze ontwikkelen zich bijna voor je ogen, iedere dag leren ze iets nieuws, maken ze nieuwe verbindingen. Soms denk ik dat we als volwassenen vergeten hoe bijzonder dat is, hoe snel een kind iets kan leren en het ineens kan toepassen. Het raakt me altijd weer om dat te zien, niet alleen op mijn werk maar ook bij mijn eigen familie. Elke keer dat ik mijn neefje van anderhalf zie, lijkt hij een andere persoon geworden. Dit inspireert me om door te gaan en steeds dieper te onderzoeken.
Het pad van een jonge onderzoeker is niet altijd eenvoudig. De eerste maanden voelde ik me regelmatig overweldigd, maar bijna een jaar later heb ik mijn draai gevonden. Onderzoek doen is niet alleen het verzamelen van data; het is ook een proces van vallen, opstaan, en bijstellen. Wat ik hier in deze korte tijd heb geleerd, heeft me als persoon en als onderzoeker doen groeien.
De impact van ons werk gaat verder dan alleen wetenschap. Ouders vragen me vaak wat mijn onderzoek kan betekenen voor hen en hun kinderen. Ik richt me in mijn onderzoek op ontwikkelende kinderen en ontdek steeds meer over hoe belangrijk sociale interacties zijn voor hun ontwikkeling. Uit eerder onderzoek bleek bijvoorbeeld dat kinderen die meer diverse sociale contacten hebben, vaak betere communicatieve vaardigheden ontwikkelen. Meer dagen op het kinderdagverblijf kan betekenen dat ze zich op latere leeftijd beter kunnen aanpassen aan de behoefte van de interactie partner. Deze inzichten geven ouders handvatten om keuzes te maken die hun kinderen kunnen ondersteunen.
Mijn onderzoek heeft dus ook een praktische kant. Het helpt ons begrijpen hoe kinderen groeien en ontwikkelen, en daarmee kunnen we uiteindelijk bijdragen aan een samenleving waarin kinderen de beste kans krijgen om zich volledig te ontplooien. Voor mij is dat het mooiste aan mijn werk: weten dat mijn nieuwsgierigheid en passie bijdragen aan iets dat betekenisvol is voor de wereld om ons heen.
Hopelijk inspireert mijn verhaal je om met een open blik naar de wereld te blijven kijken, net als een kind dat voor het eerst zijn omgeving ontdekt.
Mensen van Donders
Achter elke wetenschappelijke ontdekking schuilt een verhaal. Een verhaal van wetenschappers en medewerkers met doorzettingsvermogen gedreven door nieuwsgierigheid. Wat motiveert hen om dag in en dag uit te duiken in de complexe wereld van het brein? Wat blijft hen fascineren? Welke uitdagingen komen zij tegen? En wat betekent hun werk voor hen persoonlijk? In de serie 'Mensen van Donders' ontmoet je de mensen achter de wetenschap, ontdek je hun passie en wat zij fascinerend vinden aan het brein.