Ervaringsverhaal
Rosan Stoekenbroek kwam er tijdens haar masters in Onderwijswetenschappen en Pedagogische Wetenschappen achter dat ze meer wilde leren dan alleen theorie. Met een passie voor voeding, beweging en een gezonde leefstijl is ze nu niet alleen actief als docent bij de bachelor Pedagogische Wetenschappen, maar ook als fitcoach binnen een fysiotherapeutenpraktijk en instructeur in een sportschool. Toen ze een jaar eerder het honourslab “Innovaties voor een gezonde leefstijl” tegenkwam, was het voor Rosan dan ook vanzelfsprekend om deel te nemen.
In het honourslab werkte Rosan met haar team samen aan een project voor GO! Gezond Onderweg, een organisatie die kinderen en jongeren met overgewicht of obesitas wil helpen bij het ontwikkelen van een gezonde leefstijl. “De organisatie richt zich op wijken die beperkte toegang hebben tot middelen om gezond te leven, waarbij de focus ligt op verschillende pijlers: voeding, beweging en ontspanning. Na veel overleg en verdieping besloten wij te kiezen voor het eerste thema,” vertelt Rosan. De groepen werkten met het concept ‘design thinking’, waarbij de persona centraal staat. “Bij design thinking is het heel belangrijk om te denken vanuit de doelgroep of persona: wat zijn belangrijke kenmerken, wat zijn mogelijke kansen en barrières?”
Rosan en haar groepje kwamen met een originele oplossing: een variatie op Tinder, maar dan voor recepten. “In ons prototype van deze applicatie hebben wij de drempel om gezonde voeding te eten zo laag mogelijk gemaakt. Je swipet net zolang tot je een geschikt recept vindt, waarbij we rekening hebben gehouden met het aanbod in verschillende talen en gebruik van een simpele en goedkope ingrediëntenlijst. Waar we in de ontwikkeling van ons prototype onder andere tegenaan liepen, was de vraag: wiens verantwoordelijkheid is het om gezond te leven? In onze maatschappij is er een grote focus op het individu, waarbij we ervan uitgaan dat iedereen dezelfde keuzes kan maken. Eetgedrag wordt echter grotendeels gestuurd door je omgeving, gewoontes en de middelen die je hebt. Dat is iets waar we goed over moeten blijven nadenken.”
Wat Rosan vooral aansprak in het honourslab, was de grote ruimte voor creativiteit. “Het verraste mij hoe anders het onderwijs was. De nadruk lag juist op éérst buiten de box denken, buiten je theoretisch kader, en vanuit de persoon om wie het gaat. Ik denk dat we daar in de wetenschap af en toe aan voorbijgaan.” Ik was altijd creatief en associatief: ik vind het heel leuk om nieuwe dingen te bedenken. In het honourslab heb ik geleerd deze creativiteit weer in te zetten en het creatief proces te structureren. Het is daarmee echt een toevoeging aan het normaal universitair onderwijs.”