Wat leer ik veel van mijn eigen fouten. Maar wat is het lastig om deze leermomenten te delen met anderen. We spreken niet graag met collega’s over onze missers terwijl we maar wat graag onze successen delen. Zie de curriculum vitae die we elkaar sturen of delen via LinkedIn. Het zijn opsommingen van successen. Maar waarom geen opsomming van wat niet gelukt is, hoe je daar mee omgegaan bent en wat je daarvan geleerd hebt? Zegt dat niet veel meer over wie je bent?
Mijn studiecarrière begon als eerstejaars rechten. Een prachtige studie. Ik kwam er echter al snel achter dat het voor mij op dat moment niet de meest geschikte studie was. Het jaar daarop ben ik psychologie gaan studeren. Een valse start van mijn leven als student? Wellicht. Maar wat heb ik veel geleerd over mezelf in dat “verloren” jaar. Als ik er nu, jaren later, op terugkijk was het een allesbehalve verloren jaar. Op dat moment voelde het echter als een mislukking. De norm is blijkbaar dat je in een keer de juiste studie weet te kiezen.
Als PhD student zat ik na twee jaar in een flinke dip. Het onderzoek leverde niet de verwachte resultaten op terwijl sommige collega’s de ene na de andere prachtige bevinding deelden. Ik dacht dat het aan mij lag als onderzoeker. Ik zag mezelf als een matige wetenschapper en kon dus beter maar wat anders gaan doen. Dat goede wetenschap niet altijd de verwachtte resultaten oplevert en dat je juist daar veel van kunt leren was een belangrijke les die ik pas tijdens mijn derde jaar als PhD student leerde.
Als jonge docent aan de universiteit werd ik behoorlijk in het diepe gegooid. Mijn eerste grote hoorcolleges voelde ik me onzeker. Deze onzekerheid leidde ertoe dat ik me overdreven goed voorbereidde. Op elke mogelijke vraag die een student zou kunnen stellen wilde ik voorbereid zijn. Natuurlijk kwam er alsnog een voor mij verrassende vraag waar ik geen goed antwoord op wist. Omdat ik dacht dat van een docent altijd een antwoord verwacht werd, gaf ik een halfbakken reactie waar ik vervolgens terecht door de kritische student op gewezen werd. Ik voelde mezelf langzaam door de grond zakken in de grote collegezaal. Pas later leerde ik dat je in antwoord op een lastige vraag prima kunt aangeven dat je het niet weet en er een week later op terugkomt. Geen student verwacht dat je alwetend bent. Het is vaak beter en gezonder om voorafgaand aan een groot hoorcollege op tijd naar bed te gaan, dan je de hele nacht voor te blijven bereiden op alle mogelijke vragen.
Als voorzitter van het college van bestuur van de Radboud Universiteit gaat geen dag voorbij zonder dat ik fouten maak. Vaak zijn dit inschattingsfouten. Zo onderschat ik geregeld hoe complex, gelaagd en divers de werkelijkheid is. Neem de inzet van proctoring bij online-toetsen en de ingewikkelde aan privacy en welzijn gerelateerde vragen die het gebruik van proctoring heeft opgeroepen. De werkelijkheid bleek aanzienlijk complexer dan ik in eerste instantie dacht. Zo zijn vele voorbeelden te geven.
Dagelijks maak ik fouten en dagelijks probeer ik hier van te leren. Laten we leren van elkaars fouten en onzekerheden en deze delen met elkaar, zoals studenten en medewerkers van onze universiteit doen via het magazine ‘PRUTSWERK’ of tijdens de Radboud Wellbeing Week. Zo kunnen we elkaar inzicht geven in onze curriculum vitae vol leerzaam prutswerk. Het is niet makkelijk, maar het leidt in alle opzichten tot meer begrip.
Daniël Wigboldus is voorzitter van het college van bestuur. De andere leden zijn de vicevoorzitter (vacature) en rector magnificus Han van Krieken.