Het idee had Margien al langer. Een vakantiehuisje boeken voor alleen haarzelf en de tijd nemen om na te denken en tot rust te komen. ‘Vooraf vond ik het best spannend, zo zonder vrienden en kinderen’, bekent ze. ‘Maar eenmaal daar, was het heerlijk.’ Een week lang verbleef ze op Terschelling. ‘Lekker lezen, fietsen in de natuur en ontspannen. De spreekwoordelijke batterij opladen. En vooral: alles zelf beslissen, niet hoeven te overleggen met anderen. Voelen: waar heb ik nu behoefte aan?’.
Turbulente periode
Aan dat laatste was ze enorm toe, na een turbulente periode. ‘In december vorig jaar is mijn vader overleden. De lange periode mantelzorg, de begrafenis en alle daaropvolgende afwikkelingen waren me niet in de koude kleren gaan zitten. De maanden daarna merkte ik dat ik ruimte nodig had om tot rust te komen. Ik ben iemand die zich veel aanpast aan anderen. Maar ik wist ook van mezelf dat ik pas rust zou vinden door een tijdje alleen te zijn. Dat had ik twee jaar geleden al eens ervaren, toen ik solo een aantal dagen van huis was om te wandelen. Die herinnering stimuleerde me om nogmaals alleen weg te gaan.’
Uit de tredmolen
Op Terschelling vond ze de rust, waardoor er gaandeweg in het hoofd ook ruimte ontstond om te reflecteren op werk. ‘Doordat ik me in een andere omgeving bevond, nam ik letterlijk overal afstand van en kwam ik los van de dagelijkse beslommeringen. Dat zorgde ervoor dat ik ook vanaf een afstand ging kijken naar mezelf en naar mijn werk. In het dagelijks leven is daar eigenlijk nauwelijks tijd en ruimte voor. Dat komt doordat we met z’n allen in een tredmolen lopen, die maar doorgaat en doorgaat. In ons werk reageren we constant op wat er gebeurt, we hebben allemaal een enorm plichtsbesef en daardoor weinig aandacht voor onszelf.’
Toch merkte Margien dat het afstand van werk nemen niet zomaar ging. ‘Daar had ik écht een aantal dagen voor nodig, ik zat aan het begin van mijn verlof nog teveel in de actiestand. Pas gaandeweg kwam ik in de ontspanningsmodus terecht. Een gevolg daarvan was dat ik ‘s nachts ook ineens niet meer over de actualiteit droomde, maar over vroeger. Blijkbaar ontstond er in mijn hersenen ruimte om zaken te verwerken uit het onbewuste. Overdag dacht ik dus vanaf een afstand na over mijn werk en stelde ik mezelf verschillende vragen. Vind ik mijn werk nog leuk? Waar word ik gelukkig van? En wat dient er in mijn werk te veranderen? Mijn conclusie is dat ik mijn werk nog steeds leuk vind, maar ik besef me nu dat ik het belangrijk vind om regie te houden. Dus meer anticiperen in plaats van reageren. Een waardevol inzicht.’
Leerzaam
Vanuit haar omgeving ontving Margien verschillende reacties. ‘Mijn kinderen vonden het niet raar dat ik alleen naar een vakantiehuisje ging. Sommige mensen vroegen: ‘Is het niet saai, zo in je eentje?’ Soms wel, maar zulke momenten zijn ook leerzaam omdat ze ruimte bieden voor nieuwe inzichten. En ik was niet voortdurend alleen, want gedurende twee dagen had ik een vriendin op bezoek. Een veelgehoorde reactie van collega’s was: ‘Stoer hoor, dat je dit doet.’ Anderen zeiden: ‘Dat zouden we ook eens moeten doen.’ Ik kan het iedere collega aanraden. Het is gezond om zo nu en dan verlof in te zetten om langere tijd afstand van werk te nemen. De weekenden alleen zijn daar tekort voor. Gelukkig biedt de Radboud Universiteit als werkgever voldoende verlofuren, zodat je als medewerker naast tijd met je familie ook tijd kunt besteden aan jezelf.’
Tegelijkertijd weet Margien ook dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. ‘We voelen ons allemaal enorm verantwoordelijk voor ons werk. Maar juist dan is het goed om eens te ervaren dat de wereld gewoon blijft draaien als je niet aan het werk bent. Gun het jezelf om afstand te nemen, weg te gaan en voel je niet schuldig om tijd aan jezelf te spenderen. Dat laatste helpt namelijk om te werken aan je veerkracht en weerbaarheid. Daar profiteert uiteindelijk iedereen van: je gezin, je collega’s en met name jezelf.’
Ben je geïnspireerd geraakt door Margien? Bekijk jouw saldo vakantie-uren.