Hoe lang loop je hier al rond?
“Ik ben 23 jaar geleden bij het ‘oude’ Gerecht – dat in het Spinozagebouw zat – begonnen in de spoelkeuken. Het eerste jaar werkte ik daar via Tempo-Team. Daarna kreeg ik een vast contract aangeboden. Mijn vader was zo trots. Hij werkte namelijk ook op de universiteit, als portier bij het sportcentrum. En mijn moeder deed de was voor het sportcentrum.”
Na een korte periode in de spoelkeuken, ging Jolanda aan de slag in de kantine van het Spinozagebouw. Daar werkte ze een kleine 20 jaar. “Dat was een gouden tijd”, zegt Jolanda hierover. “Ik werkte daar samen met Kitty, we werden dikke maatjes en hadden veel gemeen. Dit was nog voordat er een DE café zat. Ik bakte daar wel 100 tosti’s per dag.”
Drie jaar geleden maakte ze de overstap naar de Coffee Corner in het Grotiusgebouw, om het ietsje rustiger aan te doen (grappig feitje: ze houdt zelf niet van koffie!). Het verschil met het Spinozagebouw vond ze groot. “In het Spinozagebouw was het veel drukker. Daar moest je de laatste mensen in de rij soms wegsturen. Hier is het stil, zeker in tentamenperiodes. Het is soms eenzaam, want ik sta hier alleen. Dan mis ik het contact met een collega. Niet dat de studenten en medewerkers hier onaardig zijn, hoor! Integendeel.”
Jolanda is een geboren en getogen Nijmeegse. Ze komt uit een gezin van zes en woont nog steeds in Nijmegen met haar man, met wie ze inmiddels 46 jaar getrouwd is. Haar Nijmeegse accent wordt echter niet altijd begrepen door studenten. “Ik wil er nog wel eens typische ‘Nimweegse’ leuzen uitgooien. Als ik dan dingen roep als ‘kiek uut!’ en ‘ik ben nog niet los’, zie ik sommige studenten me met vragende ogen aankijken. Oeps, denk ik dan.”
De studenten in het Grotiusgebouw zijn wat minder makkelijk voor de gek te houden, benoemt Jolanda. “De psychologiestudenten waren een ander type student. Anders gekleed, blauwe haren, roze haren, gekleurde schoenen. Met hen ging ik nog wel eens sjoelen met muntgeld of zei ik voor de grap dat ze geen koffie kregen. Dat doe ik hier niet.”
