Terwijl scheiding van kinderen grondig is onderzocht in landen als Canada, Australië en Vietnam, is er nauwelijks iets concreets bekend over het beleid en de praktijken van scheiding van kinderen in koloniaal en postkoloniaal Indonesië. Ook hier lijken bemoeienissen met kinderen vanaf het begin van de keizerlijke administratie in de Indonesische archipel (1808) centraal te hebben gestaan in het (post)koloniale bestuur. Koloniale bestuurders 'besteedden' de opvoeding van verschillende groepen kinderen vaak 'uit' aan islamitische, protestantse en katholieke religieuze organisaties, die een breed scala aan zorg en onderwijs buitenshuis aanboden. Hun initiatieven en instellingen lijken te zijn opgenomen in het onderwijs- en jeugdzorgstelsel van het postkoloniale Indonesië. De religieuze organisaties breidden hun werkterrein vervolgens uit naar transnationale vormen van scheiding van kinderen, zoals pleegzorg en adoptie, die in 1984 door de Indonesische regering werden beëindigd.
Dit project onderzoekt de omvang, verspreiding en ontwikkeling van op geloof gebaseerde scheiding van kinderen in koloniaal en postkoloniaal Indonesië (1808-1984). De resultaten zullen publiek toegankelijk worden gemaakt via een interactieve kaart met georeferenties, die het zoeken naar informatie kan ondersteunen voor diegenen van wie de families getroffen zijn door scheiding van kinderen. Het project onderzoekt hoe het beleid en de praktijk van scheiding van kinderen op basis van geloof gericht waren op het bereiken van de culturele en sociale assimilatie van kinderen die ten grondslag lag aan het koloniale bestuur en de Indonesische natievorming. Bovendien zet het een eerste stap in het verzamelen van persoonlijke (im)materiële bronnen en het integreren van de stemmen en perspectieven van gescheiden kinderen en hun verwanten. Een webpublicatie van gereconstrueerde levensverhalen verbindt structurele historische analyse met deze persoonlijke bronnen.
