Het lichaam in taalgebruik

Recent taalkundig onderzoek heeft aangetoond dat taal en het lichaam nauw met elkaar verbonden zijn. Non-verbale signalen (kijkrichting, gezichtsuitdrukking, lichaamshouding, lachen, mondgeluiden) zijn een essentieel onderdeel van hoe mensen betekenis creëren in natuurlijk taalgebruik. Wat kan tellen als non-verbaal signaal in alledaagse interactie en wat niet, is dus cruciaal voor ons begrip van natuurlijke taal. Onze huidige kennis over non-verbale signalen in samenspel met taalgebruik was echter beperkt tot wat het menselijk lichaam kan. Dit project bestudeert hoe mensen met sociale robots communiceren om de relatie tussen non-verbale middelen en betekenisgeving verder te onderzoeken. Sociale robots zijn machines die gemaakt zijn om via sociale middelen mee te kunnen communiceren (bijv. spraak, gebaren of kijkrichting, in plaats van een muis, toetsenbord of touchscreen). Deze robots bieden de mogelijkheid om tot nieuwe inzichten te komen over non-verbale communicatie, omdat ze andere signalen kunnen produceren dan het menselijk lichaam. Verder zijn sociale robots ongebruikelijk in het dagelijks leven en verschillen robots onderling veel in wat ze kunnen, waardoor het onduidelijk is voor mensen wat normaal gedrag is voor een dergelijke robot. Door middel van een Conversatie Analytische benadering onderzoekt dit project op inductieve wijze welke signalen mensen relevant maken wanneer ze voor het eerst kennismaken met een robot. Het analyseren van hoe mensen met een onbekende niet-menselijke sociale entiteit omgaan, laat zien welke signalen mensen relevant maken, wanneer ze niet op intuïtie of ervaring kunnen afgaan. Het project beoogt zo om taalkundige theorieën over menselijke communicatie en betekenisgeving te informeren.