Migrantenpatiënten, zoals Turkse patiënten in Nederland, maken over het algemeen te weinig gebruik van geestelijke gezondheidszorg of haken af. Een van de belangrijkste redenen is dat behandelingen in de geestelijke gezondheidszorg niet aansluiten bij de culturele en religieuze achtergrond van Turkse patiënten, wat leidt tot problemen in de relatie tussen behandelaar en patiënt. Dergelijke moeilijkheden kunnen ontstaan door verschillende culturele en religieuze opvattingen over geestelijke gezondheidsproblemen zoals depressie, maar ook door verschillen tussen de Nederlandse en Turkse gezondheidszorgsystemen en de daaruit voortvloeiende (Turkse) perceptie van de Nederlandse gezondheidszorg. Omdat de huisarts en POH-GGZ in de eerstelijnszorg het eerste aanspreekpunt zijn voor patiënten met psychische problemen, richt dit project zich op de eerstelijns geestelijke gezondheidszorg. Dit project beoogt dus moeilijkheden in de relatie tussen Nederlandse huisartsen, POH-GGZ en Turkse patiënten te bestuderen, met als doel de interculturele gezondheidscommunicatie in deze context te verbeteren.
Het eerste deel van dit project heeft zich gericht op moeilijkheden met huisartsen door middel van een focusgroepstudie, die is gepubliceerd in Patient Education and Counseling. De focus van het tweede deel van het project ligt op culturele opvattingen over geestelijke gezondheidsproblemen en daaruit voortvloeiende problemen in relaties met (eerstelijns) professionals in de geestelijke gezondheidszorg/POH-GGZ.