In 1535 werd de priester Menno Simons een leidende figuur voor de doopsgezinden in de Nederlanden en Noord-Duitsland. Zijn volgelingen in de noordelijke Nederlanden werden later mennonieten genoemd. De meesten van hen hadden een Friese of Vlaamse achtergrond. Eerst vanwege vervolgingen, en daarna om hun principiële, religie-gerelateerde levenswijze te beschermen, zijn deze mennonieten via Duitsland uitgeweken naar Rusland, Canada, Mexico, Belize en andere landen in Latijns-Amerika.
De meest orthodoxe leden van deze mennonitische groep (de Old Colony mennonieten) hebben zich, vooral sinds het einde van de achttiende eeuw, steeds meer afzijdig gehouden van het wereldse bestaan en hebben ook herhaaldelijk afzondering gezocht in kleine gemeenschappen in verschillende landen, waar aan hun basisvoorwaarden (Privilegia) werd voldaan. Hun dagelijkse omgangstaal is het Plautdietsch, een Nederpruisisch dialect van het Oost-Nederduits met Nederlandse (en andere) invloeden, ontstaan tijdens het verblijf van de mennonieten in de 16e - 18e eeuw in het deltagebied van de Weichsel in Koninklijk Pruisen; in de kerk en het onderwijs wordt Hoogduits gebruikt.
Dit PhD-onderzoek bestudeert de taal en cultuur in een gemeenschap van Old Colony mennonieten die in 2004 opgezet werd (voornamelijk door mennonieten uit Belize, maar er wonen inmiddels ook mennonieten uit Canada en andere delen van Mexico) in het zuiden van Mexico, in de staat Quintana Roo, gemeente Bacalar. De naam van de nederzetting met ongeveer 1800 inwoners is Salamanca.