Blog 2: De tijd dringt… voor jonge academici én voor Erkennen & Waarderen
Bedtijd. Ik lees mijn dochter de klassieker Momo en de tijdspaarders van Michael Ende voor. Volgens Wikipedia gaat het verhaal over ‘het concept van tijd in moderne samenlevingen.’ Voordat ik haar instop, praten we over de magie van tijd: het meest waardevolle dat je als mens gegeven is, maar iets dat tegelijkertijd ongrijpbaar blijft en waar nooit genoeg van is. Iets wat zich, als ik weer beneden ben, in alle hevigheid aan me opdringt in de vorm van eindeloze keuzes over hoe het beste mijn kostbare werkuren te ‘besteden’.
- Zal ik vanavond ingaan op de vraag van een journalist om commentaar te geven op enkele actuele zaken die samenhangen met mijn expertise? (impact!) Of maak ik deze blogpost van de Radboud Jonge Akademie af? (academisch burgerschap!)
- Zal ik volgende week een ‘check-in’ sessie organiseren voor de verschillende partners uit het ‘werkpakket’ dat ik binnen een inspirerend internationaal consortium coördineer om te polsen hoe het staat met hun voortgang? (leiderschap!) Of moet ik wat opportunistischer aannemen dat ‘geen nieuws goed nieuws’ is om tijd vrij te maken om eindelijk een tot nu toe halfbakken artikel af te ronden? (output!)
- Zal ik het komende semester met enkele enthousiaste collega's het idee uitwerken van een extra-curriculaire seminarreeks over actuele ontwikkelingen in mijn vakgebied? (onderwijs!) Of plan ik nog een veldwerkperiode in om het meeste uit mijn lopende project te halen? (onderzoek!)
- Vraag ik over enkele jaren meteen een vervolgsubsidie aan na mijn huidige project? (onderzoek!) Of moet ik deze kans voorbij laten gaan om tijd vrij te maken om meer onderwijs gerelateerde coördinatietaken op me te nemen en mijn senior onderwijskwalificatie te behalen? (onderwijs!)
Soms zijn de keuzes waar we als academici mee te maken krijgen afwegingen binnen de verschillende domeinen van het academische leven: een beurs aanvragen of een paper publiceren; een cursus herzien of een student begeleiden; een opiniestuk schrijven of naar een beleidsworkshop gaan; een artikel beoordelen of een redactievergadering bijwonen. Maar zoals hierboven geïllustreerd, hebben dilemma’s vaak ook te maken met het voorrang geven aan het ene academische domein boven het andere. Juist bij het maken van deze keuzes zouden duidelijker geïnstitutionaliseerde richtlijnen en toezeggingen op het gebied van Erkennen & Waarderen ontzettend nuttig zijn.
Als alles leuk en belangrijk is, maar er toch harde keuzes gemaakt moeten worden, moet je de consequenties van zulke keuzes kunnen inschatten: worden maatschappelijke impact en academisch burgerschap ook gevierd als dat resulteert in minder publicaties?; wordt goed leiderschap nog steeds erkend als dit ten koste gaat van media-aandacht of beleidsimpact?; zorgt kwaliteit boven kwantiteit in termen van papers werkelijk voor bevordering?; wordt het verbeteren van een al goede cursus echt net zo gewaardeerd als het ‘in de markt zetten’ van een nieuwe cursus?
Want hoe creatief en win/win we ook proberen te zijn, uiteindelijk komt er een punt waarop de tijd eindig is en er knopen moeten worden doorgehakt. En dat is heus niet allemaal carrièregericht opportunisme. Een groot deel van zulke keuzes wordt gedreven door onze eigen ideeën over wat wij denken dat een ‘goede academicus’ zou moeten zijn of doen. Maar we opereren niet in een vacuüm en wat meer duidelijkheid over wat onze werkgevers precies als een ‘goede academicus’ beschouwen, is belangrijk. En het is precies dit wat Erkennen & Waarderen ons heeft beloofd en moet bieden.
~ Nora Stel