In deze cursus bestuderen we een actueel probleem vanuit historisch perspectief: hoe kan een door burgeroorlog verscheurde samenleving duurzame vrede bereiken? De VN is voorstander van transitional justice, dat tot doel heeft voormalige vijanden te verzoenen en een heropleving van geweld te voorkomen. Bekende maatregelen zijn het instellen van oorlogstribunalen, waarheidscommissies, amnestiewetten, en publieke herdenkingen. Omdat onderzoekers aannemen dat transitional justice een moderne uitvinding is, bestuderen ze vooral de instrumenten die zijn ingezet in de nasleep van recente conflicten, zoals de Joegoslavische oorlogen, de genocide in Rwanda, of de Arabische lente.
 
Transitional justice kent echter een veel langere geschiedenis, die ten minste teruggaat tot de vroegmoderne tijd. De Reformatie van de zestiende eeuw spleet het christendom in rivaliserende groepen protestanten en katholieken, die al gauw verwikkeld raakten in slepende burgeroorlogen. Deze conflicten dwongen vroegmoderne samenlevingen echter ook om na te denken over nieuwe strategieën voor vrede en verzoening – wat we nu transitional justice noemen. Het doel van deze cursus is daarom te analyseren hoe men in de vroegmoderne tijd omging met de nasleep van religieuze conflicten, welke strategieën men inzette, en hoe effectief deze waren in het bereiken van vrede.
 
De cursus kent een comparatieve opzet. Enerzijds vergelijken we transitional justice in de nasleep van drie godsdienstoorlogen: de Opstand in de Nederlanden (1568–1648), de Franse godsdienstoorlogen (1562–1598), en de Engelse burgeroorlog (1642–1651). We zullen onderzoeken welke strategieën het meest effectief waren in het beheersen van geweld, en proberen met verklaringen te komen. Anderzijds zullen we parallellen trekken met transitional justice vandaag de dag. Valt er lering te trekken uit de verzoeningsstrategieën van het verleden?
 
Een onderzoeksopzet, mondelinge presentatie, en een eindpaper van 6000 woorden behoren tot de toetsvormen in dit college.