Een belangrijk principe van de scheikunde in levende organismen is biochemische zelforganisatie: de samenwerking tussen grote aantallen biochemische bouwstenen die leidt tot de vorming van complexe structuren, zoals het embryo of het celskelet. In dit proefschrift onderzoeken we welke samenwerkingsprincipes tot (bio)chemische zelforganisatie leiden. Daarvoor bootsen we biologische cellen na met nauwkeurig samengestelde druppels die door middel van oppervlaktespanning elkaar aantrekken of afstoten. Door slim gebruik te maken van chemische reacties ontdekten we dat druppels net zo kunnen samenklonteren als sommige eencellige organismen doen wanneer er teveel soortgenoten aanwezig zijn. Uit onderzoek met een nieuw ontwikkelde druppelrobot, ontdekten we dat we druppels streepvormige patronen konden laten vormen, vergelijkbaar met de patronen die stamcellen vormen in het embryo. Ons onderzoek laat zien dat het essentieel is om chemische zelforganisatie kwantitatief te bestuderen, wat kan ertoe kan bijdragen om te begrijpen hoe cellen autonoom, d.w.z. zonder externe controle, chemisch zelforganiseren.
Pieter de Visser behaalde zijn bachelor- en masterdiploma's in Moleculaire Levenswetenschappen aan de Wageningen Universiteit. Hij deed daar onderzoek op het snijvlak van de scheikunde, natuurkunde en biologie aan de samenstelling en sterkte van (biologische) hydrogels. In 2020 begon hij aan zijn promotieonderzoek onder begeleiding van dr. Peter Korevaar en prof. dr. Wilhelm Huck. Zijn proefschrift betreft chemische zelforganisatie van niet-levende druppels om de chemie van het leven beter te begrijpen.