Wigboldus kreeg de koninklijke onderscheiding voor zijn werk als bestuurder en als wetenschapper. In de voordracht voor de onderscheiding, gedaan door de universiteit en gesteund door vakgenoten, werd onder meer zijn bestuursstijl geroemd: ‘Rustig opererend, altijd een luisterend oor, en ook bij felle tegenspraak zoekend naar een rustig vaarwater om samen verder te komen.’
Daarnaast werd Wigboldus’ aandacht voor de relaties in de omgeving van de universiteit geprezen, met andere onderwijsinstellingen, of bestuurlijke en economische partners. Als collegevoorzitter stond Wigboldus daarnaast voor de oprichtingsidealen van de Radboud Universiteit, met emancipatie hoog in het vaandel.
Niet alleen droeg hij bij aan de maatschappelijk opdracht van de universiteit, maar hij onderstreepte vooral de waarde van de wetenschap als zodanig, in relatie tot actuele en maatschappelijke vraagstukken. Voordat hij bestuurder werd deed hij dat ook al als wetenschapper, en in die rol zocht hij regelmatig het podium om zijn vakgebied (sociale psychologie) grotere bekendheid te geven.
Personen die benoemd worden tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau hebben met hun bijzondere verdiensten vaak een landelijke of zelfs internationale uitstraling of betekenis.