Mijn 13-jarige dochter is al jaren geïnteresseerd in de islam. Ze leest er veel over, heeft inmiddels twee keer meegedaan met de ramadan, en gaat sinds kort af en toe met een vriendin mee naar de moskee. Twee jaar geleden was ze veel bezig met de vraag of ze een hoofddoek wilde dragen. Soms deed ze er een om als ze ergens heen ging. Op een schooldag kwam ze op een ochtend de trap af, met een hoofddoek om, en zei “Ik wil vandaag zo naar school”. Ik vond dat dapper van haar, en ook spannend, en besloot haar lerares kort te mailen. Ik schreef dat ze, zoals bekend, erg geïnteresseerd is in de islam en vandaag graag een hoofddoek wilde dragen.
Wat er vervolgens op school gebeurde maakte veel indruk op haar. Toen ze de klas binnenkwam werd het meteen stil. De juf leek overvallen en stuurde haar direct door naar de directeur. Daar kreeg ze een gesprek over haar beweegredenen. Niet lang daarna werd ik gebeld; men was erg geschrokken. Ik vertelde dat ik het bewonderingswaardig vond dat mijn dochter haar eigen weg zoekt. En dat ik hoopte dat de school dat ook zou ondersteunen, in plaats van ontmoedigen. Echter, door haar meteen uit de klas te halen en naar de directeur te sturen werd het een pijnlijk moment. Het is nog steeds een nare herinnering voor haar. Toen ik haar er laatst naar vroeg, zei ze: “Ik snap niet dat ik toen dacht dat de leraren dat gewoon normaal zouden vinden”.
Waarom vertel ik dit?
Omdat we nooit precies weten met welke ogen iemand naar een situatie kijkt. Of waarom iemand doet wat die doet. Twee mensen kunnen exact hetzelfde zien, maar het totaal anders ervaren. Juist daarom is het belangrijk om ons in elkaar te verplaatsen. Om nieuwsgierig te zijn naar de beweegredenen van een ander, in plaats van meteen te oordelen vanuit ons eigen referentiekader. Laten we elkaar meer ruimte geven om te zijn wie we zijn – ook als dat niet past binnen ons eigen verwachtingspatroon. Vooral nu, in een tijd waarin verschillen vaak worden uitvergroot, hebben we empathie en ruimte harder nodig dan ooit.
