Gymzaalnostalgie

Zonnig weer en gymzalen, dat is voor bovenbouwdocenten een logische combinatie: dan is het examentijd. Het surveilleren bij een examen vind ik altijd heel bijzonder. Leerlingen werken hier vier, vijf, zes, soms zelfs zeven jaar naartoe en hebben op het moment van deze examens een enorme bak kennis en vaardigheden op veel verschillende vakgebieden verzameld. Dat is op zichzelf al een enorme prestatie, waar de leerlingen zich meestal niet bewust van zijn. Logischerwijs werken ze van examen naar examen; het zijn immers allemaal losse hordes die genomen moeten worden.

Als docent loop je in de gymzaal af en toe tussen die tafels door en passeer je al die verschillende leerlingen. Op de hoek van hun tafels een banaantje en flesje water, drie extra pennen, een woordenboek Nederlands en verder veel lappen papier. Alle tafels zien er ongeveer hetzelfde uit, maar alle leerlingen zijn anders. De een zie je zwoegen, de ander gestaag werken, weer een ander zit er ontspannen bij. Ik word altijd wat weemoedig als ik ze zo zie, een mengeling van trots en weten dat je ze gaat missen. Hierna vliegen ze uit, ze beginnen aan een nieuw leven, gaan hierna echt volwassen worden, met alles wat ze op deze school hebben geleerd als bagage.

Het allermooiste aan lesgeven op de middelbare school vind ik de levensfase van de leerlingen. Ze komen binnen als kinderen en vertrekken als een jong volwassene die hun eigen keuzes kunnen maken op het gebied van studie, werk, vriendschappen, politieke voorkeur, muzieksmaak en nog veel meer. Juist die ontwikkeling van het individu maakt voor mij het vak zo waardevol en in die gymzaal, tijdens het surveilleren – als je toch niets anders mag doen dan naar ze kijken – treft mij dat gevoel altijd zo. De tijd wordt er bijna tastbaar van en het bijzondere is dat dat jaar na jaar opnieuw gebeurt. Elk jaar is hetzelfde, maar elke leerling is anders.