Van je collega’s moet je het hebben
We zijn terug, terug van de leerlingenreis naar het Gardameer, terug in schoolse sferen. Zo’n reis maakt indruk op de leerlingen, de verhalen klinken dus nog na en sommige worden steeds spectaculairder.
In een eerdere blog heb ik het gehad over de positieve effecten op de leerlingen als zij op stap gaan met school, vooral op sociaal-emotioneel gebied, en over hoe het meer dan jammer is, als door wetgeving deze mogelijkheid tot grensverleggende ervaringen beperkt dreigt te worden. Maar ook voor mij als docent is een reis met leerlingen, behalve energieslurpend, een intense en waardevolle ervaring. Ik zie weer hoe veelzijdig het docentschap is, welke rollen je kunt (en mag) vervullen, en je wordt geconfronteerd met je sterke en minder sterke kwaliteiten: zeer leerzaam!
Voor het idee geef ik een impressie (persoonlijk natuurlijk): ik stel leerlingen en ouders gerust bij tranen voor vertrek; buig me over verzoeken tot een andere plaats in een andere bus; inventariseer klachten over de accommodatie en fiks wat er te fiksen valt; ik trek glassplinters uit handen, prik blaren door en plak pleisters op klein leed; ik luister naar onenigheden en medieer tussen leerlingen – vijf dagen met zijn zessen in een huisje doet wat met een leerling – ik moedig ze aan om toch echt al die trappen te beklimmen, geef als gids informatie en lever al dansend een bijdrage aan de bonte avond op het podium van de campinganimatie. Juist, ik zei het al, het is een impressie.
Ik besef hoe rijk het docentschap kan zijn, maar ook realiseer ik me dat er wel een heel belangrijke voorwaarde is om die rijkdom te ervaren en een reis prettig en succesvol te laten zijn: je collega’s! Als je erop kunt vertrouwen dat je onderdeel bent van een team, waarin ieder zijn plek heeft en bereid is elkaar ruimte te geven, aan te vullen of zo nodig te ontlasten, dán voelt het goed en durf je de verantwoording aan die een reis met leerlingen met zich meebrengt. Een beetje zoals ik me herinner van een Sesamstraatfilmpje over ‘samenwerken’, dat je elkaar nodig hebt om de rits op je rug dicht te maken (zonder het muziekje misschien niet zo beeldend, maar toch). Met mijn zachte stem hoef ík de groep niet bij elkaar te roepen, maar dat doet de gymdocent, en met mijn alfabrein word ik niet gevraagd voor de groepsindeling, maar dat doet de wiskundige. Ik geef wel uitleg bij het bezoeken van Verona en Venetië of luister naar een heimweeverhaal.
Eerlijk is eerlijk: in het schoolleven van alledag sta ik er niet zo bij stil. Ik geef mijn lessen, ben druk met vergaderen en alles wat daarbij hoort. In de pauzes heb ik kort contact met enkele collega’s. Ik heb het blijkbaar nodig om buiten de klasmuren te zijn, om me weer te realiseren hoe belangrijk de mensen zijn met wie je werkt. Het vertrouwen dat je samen de klus (want dat blijft een leerlingenreis!) kunt klaren en je er samen de schouders onder zet, geeft energie en een fijn gevoel van verbondenheid, gevoelens die ook ná terugkomst op school blijven doorwerken. Als je dan nog samen plezier hebt kunnen maken en hebt kunnen lachen, dan is het méér dan top. En zo voelde deze werkweek: méér dan top! Met dank aan mijn collega’s, want van je collega’s moet je het toch echt hebben!