En....actie!
Door: Miriam Groenen-Ruis
Als docenten hebben we het er maar druk mee. Lessen voorbereiden, lessen geven, nakijken, vergaderen, het mentoraat en overige koptaken, voorbereidingen voor excursies, buitenlandse reizen en andere buitenlesactiviteiten. Ik ken weinig docenten die om 17 uur naar huis gaan en pas weer de volgende werkdag hun taken oppakken. En zeker, we werken in een bruisende omgeving, elke dag is anders, over sleur kunnen we nauwelijks spreken. Maar mijn hemel, als we ’s avonds overprikkeld thuiskomen van overvolle gangen en klaslokalen met stuiterballende leerlingen, van duizenden vragen met een divergentie waar je u tegen zegt, van leerlingen, collega’s en ouders en waarvan alle vragen even prioritair lijken, dan is mijn energie voor die dag eigenlijk wel op. En toch klap ik, na het op bed leggen van mijn eigen stuiterballen, mijn laptop open om met kleine oogjes de les van morgen voor te bereiden, een zeer dringend mailtje van een leerling te beantwoorden, of nog even een paar kunstanalyses te beoordelen of toetsen na te kijken, om de volgende dag weer op mijn paasbest voor de groep te staan.
Ook op de universiteit zie ik de druk die op docenten gelegd wordt. Ik voel de welwillendheid om van alles op te pakken, maar tegelijkertijd ook de stress die daar bij komt kijken. Als docenten zijn we leergierige mensen, enthousiast, we willen vooruit. Maar de druk van alledag zit ons vaak enorm tegen. Op de universiteit is het de standaard dat je als docent onderzoek doet naar je eigen expertisegebied. Daar word je als universitair docent tenslotte ook op afgerekend. Maar wat hebben ook zij het druk met lesgeven en alles wat daar bij komt kijken.
Binnen het voortgezet onderwijs hebben wij deze tijd voor onderzoek in veel mindere mate. Als we alles wat we moeten doen naar behoren uitvoeren, is er van deze ontwikkeltijd weinig meer over. Wel om in onze vrije tijd de les van morgen voor te bereiden, maar wat doen we over een jaar, over 3 jaar of misschien zelfs over 5?
Iedere docent in het voortgezet onderwijs heeft jaarlijks een persoonlijk scholingsbudget van circa 600 euro. Volgens het ministerie gebruikt echter slechts een klein percentage van de leraren hun persoonlijk ontwikkelbudget en daardoor blijft jaarlijks veel geld liggen. Super zonde natuurlijk! Want hoe fijn is het om de waan van de dag even de waan van de dag te laten. Om je werk op school, wat zo urgent voelt, even neer te leggen om energie te steken in jezelf? Hoe erg is een dag lesuitval, als je er een totaal geïnspireerde docent voor terug krijgt?
Af en toe schuiven wij, als Teachers in Residence, op een reguliere werkdag aan bij een college van één van onze collega’s op de universiteit. Natuurlijk om te ervaren hoe groot de kloof is tussen voortgezet onderwijs en wetenschappelijk onderwijs. Natuurlijk ook om de docenten te voorzien van feedback vanuit onze ervaring vanuit het voortgezet onderwijs. Maar hé, het is ook wel lekker om weer eens de schoolbanken in te duiken. Hoe fijn is het om af en toe in de voetstappen van onze eigen leerlingen te treden. Om te luisteren, om deel te nemen, om te leren, om geïnspireerd te worden, om te ontmoeten. Om te ervaren hoe het ook alweer was en om vervolgens met een frisse blik naar buiten te stappen. Om even niet na te denken over het onderwijs van morgen, maar over het onderwijs van de toekomst.
24 september: Docentendag voor CKV- en Kunstdocenten
En... actie! Beeldcultuur en filmeducatie in de klas