Loslaten is een kunst

Afscheid nemen van de middelbare school doen leerlingen in stapjes: de laatste schooldag met galafeest, de centraal examens, de uitslag met de daarbij horende ontlading, de diploma-uitreiking en dan volgt toch echt de sprong naar de vervolgopleiding. Ze zijn los. Het is een spannend moment- je kunt het tromgeroffel op de achtergrond bijna horen. De vertrouwde omgeving, docenten en klasgenoten en – voor degenen die op kamers gaan – het ouderlijk huis, de sportclub, vereniging of bijbaantje, ze laten het los.

Ze hebben de afsprong geoefend: loopbaanoriëntatie met interessetests, open dagen, meeloopdagen, gesprekken met de decaan, soms zelfs eerste hulp bij koken op kamers. Maar toch, de landing blijft een onzekere factor: is de gekozen studie de ware? Vind ik weer net zo’n fijne vriendengroep? Kan ik de studie en het studentenleven aan? Sommigen maken zich totaal niet druk en springen vol overgave in het diepe, andere voelen bibbers in hun benen. Ook als docent moet je afscheid nemen van je leerlingen, van wie je sommige al jaren kent en met wie je wekelijks meer tijd hebt doorgebracht dan met menig familielid. Je laat hen los in de hoop dat ze aan de andere kant, in het vervolgonderwijs, goed worden opgevangen en hun weg kunnen vervolgen.

Het leuke aan Teacher in Residence (TiR) zijn, is dat je bij deze belangrijke overgang van leerling naar student een rol mag spelen. Je helpt mee om de brug tussen het VO en WO te verstevigen. Als een Januskop kijk je naar beide kanten: wat kan het VO doen om de leerling zo goed mogelijk voor te bereiden en wat kan het WO doen om zo goed mogelijk daarop aan te sluiten? Ik doe een greep uit de activiteiten die ik in samenwerking met de andere TiRs en de vakgroep ondernomen heb om hieraan bij te dragen: masterclasses voor middelbare scholieren, docentendag met materiaal van universitair docenten om te gebruiken in de klas, gesprekken met eerstejaars over de aansluiting op inhoudelijk en vakdidactisch gebied, het ontwikkelen van materiaal voor schrijfvaardigheid voor de bovenbouw omdat uit onderzoek blijkt dat studenten met dit onderdeel moeite hebben, het organiseren van een symposium voor de eerstejaars Geschiedenis, Kunst en Oudheid om ondergedompeld te worden in de academische wereld.

Studeren moet tegenwoordig binnen een beperkte tijd en kost geld, kan zelfs voor schulden zorgen. Aandacht voor een soepele start voor de student in deze turbulente fase van zijn leven, zonder de weg al curlend obstakelvrij te maken, is niet meer dan logisch. De TiR levert hieraan een bijdrage. Daarom vind ik het fantastisch dat mijn opvolger al in de startblokken klaarstaat om mijn stokje over te nemen en samen met de andere TiRs te blijven werken aan de versteviging van die brug.

Ik hoop dat de aankomende eerstejaarsstudenten in de zachte armen van de Alma Mater een goed thuis vinden om tot intellectuele, persoonlijke en sociale bloei te komen. Als TiR heb ik in ieder geval die warme ontvangst ervaren van de docenten, medewerkers en studenten van de vakgroep Latijnse en Griekse Talen en Cultuur. Ik kijk straks terug (ik heb nog twee weken!) op twee jaren waarin ik volop mogelijkheden heb gekregen om mijn taak van bruggenbouwer uit te voeren. Met een voldaan, maar ook weemoedig gevoel laat ik de Radboud los; de afsprong heb ik geoefend, maar toch, het blijft een kunst.