Campusdichter - Gewichtloos gelukkig

Gewichteloos gelukkig

Er is een podium, een podium in een klein café,
waarvan niemand weet waar het is,
maar er klinkt altijd muziek
en er wordt poëzie voorgedragen,
schilderijen geschilderd,
er is altijd kunst.

Townes van Zandt zingt er een duet met John Prine
over een cowboy met een gebroken hart.
Boh Foi Toch daarentegen doet het plezier,
Hans Keuper trekt de blijdschap in dialect uit zijn trekzak.
Jules Deelder staat schel te oreren in maatpak en zonnebril,
Remco Campert zit in zijn stoel over jazzmuziek heen te kwezelen,
hij zit in de kleine dingen verborgen,
verscholen achter viltjes en smeulende sigaretten.
Keane bezingt verlies met ‘She has no time’.
Sinead O’Connor is het protest en het vuur in mijn hart.
Shane Macgowan doet de poëzie en de allermooiste teksten.
The Dubliners bezingen de plaats in het leven en de liefde voor alles om je heen.
Harrie Jekkers, Hans Dorrestijn en Keest Torn laten mij lachen.
En Morrissey, ach Morrissey,
die zit verlegen in een hoekje,
soms ga ik naast hem zitten,
krabbel wat in mijn schriftje
en droom eindeloos om zelf op dat podium te staan,
bang dat het bij eeuwig dromen blijft.

Soms, als ik gewoon wat over straat loop lees ik poëzie in de stenen en de ruiten,
dichters dragen voor in mijn oren.
Soms, als ik zit te huilen van het lachen met vrienden klinkt er muziek in mijn hoofd,
zangers, muzikanten op mijn schouders, het is feest in het kleine cafétje.
De zwierende bladeren, de vogels in de lucht, de reizende wolken en de man op de dijk,
allemaal poëzie allemaal kunst.

En dan, als ik in jouw ogen kijk, als ik jou in je blauwe ogen kijk,
loop ik direct dat cafétje in,
ik drink daar wat met hen die ik nooit zal kunnen missen,
en praat over wat over vroeger,
in dat kleine cafétje,
waar kunst leeft, waar geloof leeft,
waar de mooiste herinneringen leven
en waar ik gewichtloos gelukkig ben.
Daar waar muziek klinkt, waar altijd maar,
altijd maar,
muziek klinkt.

Derk Wijkamp. Campusdichter 2022- 2023