“mens worden”
Na de film ging Edwin van Meerkerk in gesprek met gespreksleider Liesbeth Jansen. Van Meerkerk is hoogleraar cultuureducatie aan de Radboud Universiteit. Vanuit deze expertise sprak hij allereerst over de manier waarop de kracht van kunst in cultuur in deze film naar voren kwam.
De scène die de meeste indruk op Van Meerkerk maakte was de scène waarin de hoofdpersoon, gevangene Divine G, zich het meest kwetsbaar toonde. Door momenten van kwetsbaarheid zagen we dat de gevangenen, die natuurlijk verkeerde dingen hebben gedaan, ook mens zijn – iets wat we nog wel eens uit het oog verliezen. Van Meerkerk: “De film benadrukt dat je via kunst kunt rehabiliteren, dat dit een vorm is waarmee je weer mens kunt worden”.
Een nieuwe verhouding tot de wereld
Volgens Van Meerkerk kunnen kunst en cultuur nieuwe verhoudingen tot de wereld mogelijk maken. Ze helpen ons om met een meer open blik te kijken, denkt de cultuurwetenschapper: kunst en cultuur leren ons de wereld te zien als iets dat niet zwart-wit is. En als een wereld waarin je als persoon per definitie verschillende rollen speelt. Van Meerkerk merkte op dat in onze hedendaagse Westerse samenleving heel anders naar de dingen wordt gekeken. Er heerst het idee dat op alle vragen één andwoord te vinden is, dat iedereen één rol en één plek in de samenleving heeft, en dat er een duidelijk ‘goed’ en ‘fout’ bestaat. Kunst en cultuur kunnen dit binaire denken doorbreken.
We zijn voortdurend met andere mensen in bepaalde contexten die specifiek gedrag van ons verwachten. Onbewust gedragen we ons “normaal”. En wat veel kunst- en cultuuruitingen doen, zo stelde de cultuurwetenschapper, is dit als het ware uitvergroten. Daarbij maken ze zichtbaar wat wij als “normaal” beschouwen en waar de grenzen van die “normaliteit” liggen.
Verborgen kanten van jezelf
Tegelijkertijd stellen kunst en cultuur ons in staat kanten van onszelf te ontdekken die we normaliter niet tonen, ziet Van Meerkerk. “Het leert je erkennen dat er heel veel in je zit,” zei hij. Naar aanleiding van de film legde hij uit hoe dit kan gebeuren in het geval van acteren. De geharde crimineel Divine Eye acteerde primair vanuit boosheid. Toen hem werd gevraagd dezelfde scène vanuit pijn te spelen, vond hij dit erg moeilijk. Maar het lukte toch, omdat er diep in hem wel degelijk pijn zit. In het dagelijks leven wil hij die pijn liever niet toelaten, maar op het toneel lukt hem dat wél.
Kunst raakt
De kwetsbaarheid die getoond kan worden in kunst maakt kunst ook risicovol. “Kunst gaat, als het goed is, allerlei grenzen over en roept vaak emoties op, zowel bij de maker als bij de toeschouwer. Kunst hoeft niet per se mooi te zijn, maar het moet raken. En dat betekent dat het ook in negatieve zin kan raken,” zei Van Meerkerk. Makers moeten zich goed inleven in anderen om het verhaal goed neer te kunnen zetten. En als ze dat goed doen, dan doet het publiek dat als het ware ook, legde de cultuurwetenschapper uit.