'Ik werk hier al heel lang en heb het gevoel dat we vroeger meer vertrouwen kregen, autonomer waren. Nu is er meer controle en meer visie waar je aan moet voldoen. Ik denk dat dat de tijdgeest is. Wat er destijds werd besproken – en ook nu weer – over waarden als naastenliefde, respect voor elkaar, rekening houden met elkaar en vooral de emancipatiegedachte, betekent veel voor mij. Aan het begin van de dialoog moest je de universiteit in één woord beschrijven. Ik heb ‘zakelijk’ gezegd. Dat was anders dan wat de anderen noemden. Ik was blij dat de meesten in mijn groep van twaalf mensen toch weer die oude kernwaarden, zoals oog hebben voor elkaar, belangrijk vonden. Ook vond ik het fijn om te horen dat het op andere plekken nog steeds zo gezien, gevoeld en ervaren wordt. Op mijn wat afwijkende geluid werd open gereageerd. Volgens mij was er ook wel iets van herkenning, dat er door de jaren heen toch wat veranderd is. Ik denk dat er vooral iets van een tijdgeest binnensijpelt en dat daardoor verzakelijking merkbaar is. Het basisgevoel van ‘we zijn een fijne universiteit waar we oog hebben voor elkaar’ blijken de meesten nog wel zo te ervaren. Dat gaf me uiteindelijk toch een goed gevoel. In mijn werk als coach bij HR zie ik dat mensen vaak heel loyaal zijn. Terwijl andersom de universiteit als werkgever soms keihard is als mensen ziek zijn en niet meer terug kunnen naar hun plek. Dan zijn ze al ver in de vijftig en krijgen ze outplacement. Dat past toch niet bij wie we als universiteit willen zijn? Dan ga je toch juist moeite doen om zo’n medewerker, die buiten de deur heel weinig kans maakt om nog iets passends te vinden, binnenboord te houden? Die hardheid, die ik soms ook zie in de manier van leidinggeven, staat voor mij haaks op wat mensen kennelijk ervaren. Dat is misschien wat me het meest dwars zit: dat de omgang tussen mensen nog steeds warm, vriendelijk en hartelijk is, maar dat het systeem soms best hard kan zijn.'
- Harriët Reker